Biliyorum, bir yürek bir gönülden gitmişse bir daha geri gelmez…
Biliyorum, belki de hala beni kırmamak için yüzüme söyleyemiyorsun…
“Daha ne yapmalıyım anlaman için? Anla artık… Anlasana!” diyorsun içinden de benim anlayıp senden gitmemi bekliyorsun…
Belki de bütün bunlar benim kuruntum…
Belki de sen, hiçbir zaman benim seni sevdiğim gibi sevmedin beni…
Sevginin şeklini de bunca yaşanmışlıkları da sorgulamam faydasız, biliyorum…
Biliyorum ve hissediyorum.
Gittin sen!..
Çünkü bu duyguyu bir kere daha yaşamıştım…
Hatırlar mısın? Okuldayken de gitmiştin…
Spor salonunda… “Bitti!” demiştin de sırtını dönüp hızlı adımlarla yürümüştün… Hiç arkana bakmadan…
Gençti yüreğim o gidişinde… Katlanabilmiştim…
O kadar ki yüreğimin derinliklerine gömmüş sevdamı, kırk yıl beklemiştim, senin haberin bile olmadan…
Sonra bir haziran günü geldin de küllenmiş koru alevlendirdin yüreğimde yeniden.
Ve şimdi yine gidiyorsun…
Bu gidişinde suskunsun.
On yedi yaşındaki devrimci ruhunun fırtınaları mı duruldu?
Bir türlü “bitti” demiyorsun, diyemiyorsun…
Canın sağ olsun, gitmen hariç, yaşattığın her şey çok güzeldi.
Benden gittin diye sana kızamam…
Karşılığı yokmuş der, yüreğime basarım yeniden sevdamı.
Git!.. Git yüreğim kan ağlasa da…
Git ama bil!..
Bil ki yaşlılıkta zor geliyor gitmeler…
Anlayabilir misin bilemiyorum ama “tırnağına taş değdiğini,” duysam içim kıyılır.
Bir an bile acı çekmene, üzülmene tahammül edemem…
Ve “sana ihtiyacım var” dediğin her an koşar gelirim.
Git! Git ama bir şey daha bil!..
Sana artık yazmayacağım…
Sen mi?
Ayda bir “iyiyim” diye yaz yeter. Ya da sen bilirsin…
Ha, bir de!..
Bir gün, bana neler yaşattığını merak edersen. Birlikte yazdığımız romanlarda anlattım. Hem bana yaşattıklarını hem bana anlattıklarını…
